Hoe zal het zijn om een 40+- mama te zijn? Hoe ga ik mij daar bij voelen? Ga ik even goed voor mijn kind kunnen zorgen als een jongere mama? Hoe oud zal ik zijn als mijn kind begint te puberen? Gaat mijn kind mij wel leuk vinden als oudere mama? Ben ik egoïstisch omdat ik nu nog een kind krijg?… Dit zijn het soort twijfels die ik hoor van jullie, de vrouwen die ik zie en die nog zo graag moeder willen worden op het moment dat ze 40+ zijn.
Toen mijn oudste zoon geboren werd, was ik zelf 36 jaar. Mijn jongste zoon kwam er toen ik 43 jaar was. Ik ben een oudere/latere/ rijpere mama (*= schrappen wat niet past, kies zelf maar wat je het best vindt klinken, ik ben er zelf nog altijd niet helemaal uit :-)) geworden, vooral ten aanzien van mijn jongste zoon.
En ja, ik weet intussen dat het 40+- moederschap een aantal specifieke worstelingen en uitdagingen met zich meebrengt. Eerlijk gezegd had ik daar voor de geboorte niet zo erg bij stil gestaan, besef ik achteraf. Ik vermoed dat ik dat onbewust voor mezelf uit de weg ben gegaan, dat het comfortabeler was om mezelf daar nog niet mee te confronteren en ‘gewoon’ verder te doen met waar ik op gefocust en vaak krampachtig mee bezig was: moeder worden.
1.Midlife crisis
Een paar jaar geleden kon ik mij niet veel concreets voorstellen bij een ‘midlife crisis’. Nu wel. Plots is er dat besef: mijn leven hier op de aardbol is eindig, mijn leven is wellicht al halverwege. De tijd lijkt alsmaar sneller te gaan. Ik voel een sterk verhoogde gevoeligheid voor de factor “tijd”. Tijd is kostbaar. Tijd is eindig. Hoe ga ik die tijd zinvol inzetten? Ik ben nu nog (redelijk) jong; it’s now or never.
Er heeft zich een duidelijk spanningsveld ontwikkeld tussen grenzen en mogelijkheden. Tussen wat ik al heb gedaan in mijn leven en wat ik nog wil doen. Ik stel veel in vraag.
Ik voel dat ik ernaar snak om nieuwe dingen te doen en te leren, mezelf te ontplooien, tijd en ruimte te hebben voor mezelf. Veel meer dan voorheen.
Ik zie dat ook duidelijk bij mijn leeftijdsgenoten. Mijn vriendinnen volgen plots massaal workshops boetseren, Afrikaanse haardoeken knopen of veganistisch koken. Of ze gaan rijden met hun gloednieuwe, ultralichte koersfiets. Of ze bereiden minutieus hun grootse carrièreswitch voor door allerlei opleidingen te volgen. Het grote verschil is: bij hen lijkt het te kloppen, het matcht met deze fase van hun leven. Ze hebben er ook terug meer tijd voor. Hun kinderen zijn al wat ouder. Maar terwijl hun kinderen op kot gaan studeren of het weekend doorbrengen bij hun lief, hol ik achter mijn jongste aan. Van zelfontplooiing en ruimte voor mezelf komt er dan nauwelijks iets in huis.
Ik denk dat mijn midlife crisis mij des te harder heeft getroffen doordat ik nog laat kinderen heb gekregen. Ik heb heel lang in de midset geleefd van ‘mama willen worden- baby krijgen- baby hebben’. Toen mijn jongste eenmaal goed en wel uit de pampers was en naar school ging, was ik plots halverwege de veertig. Ik herhaal: plots! Het was alsof het besef insloeg als een bom: hoe was dat plots zo kunnen komen? Ik had het niet zien aankomen…
Mijn leven lijkt wat asynchroon te verlopen…
2. Piep
Als latere mama liggen ‘jong zijn’ en ‘ouder worden’ heel erg dicht bij mekaar. Het brengt mij soms danig in de war. Ik sleep mijn jongste naar school en naar kinderfeestjes, was en strijk zijn (toch nog redelijke, zeker in vergelijking met die van de oudste) mini-kleertjes, ga enthousiast sporten,… En dus waan ik mij ‘piep’. Maar dan merk ik plots dat de kleine tekst onscherp begint te dansen onder mijn ogen en dat er rimpeltjes verschijnen. Of dat mijn hormonen beginnen te tanen (die hormonen en dat voortplantingsysysteem zijn nu wel nooit mijn sterke punten geweest, maar soit, het gaat er ook niet op vooruit). Dat stel ik met grote verbazing vast. Hoe kan dat nou: ik ben toch nog ‘piep’? Of dan toch niet meer?
Toen mijn jongste nog wat kleiner was vond ik het bijvoorbeeld ook heel verwarrend dat ik de kleinste lettertjes niet meer kon lezen op het pak met de pampers. Of ik stelde met enige ironie vast dat in het badkamerkastje anti-rimpelcrème stond naast de luiercrème.
Mijn leven lijkt wat asynchroon te verlopen…
3. Dinosaurus
Tussen de ouders van de kindjes van de klas van mijn jongste voel ik mij soms de dinosaurus. Idem bij een kinderfeestje, in de speeltuin,… Automatisch scan in de andere ouders, op zoek naar even oude exemplaren als mezelf. Of wie weet: misschien nog wel oudere: het toppunt van tevredenheid. Vaak leidt dit laatste tot teleurstellingen. Bijvoorbeeld als de nog oudere mama uiteindelijk de oma blijkt te zijn. Grrrmbbll. Een absolute opdoffer is dat dan.
Bij het begin van het schooljaar stel ik graag met tevredenheid vast dat de juf minstens zo oud is als ik. Een juf die 20 jaar jonger is dan ik, kijk ik daartegen met argusogen tegemoet. Want let’s face it: wat kan zo’n (veel te) jonge juf mijn kind eigenlijk leren?, wat kan zij er allemaal van weten, op dié leeftijd?
Anderzijds lijken mijn eigen leeftijdsgenoten, mijn vriendinnen met kinderen die soms tot wel 15 jaar ouder zijn, soms in een andere wereld te leven dan de mijne.
Dat is een dubbele. Enerzijds ben ik jaloers op hun- voor een stuk herwonnen- vrijheid nu hun kinderen wat groter zijn. Anderzijds heb ik leedvermaak bij hun verhalen over puberende kinderen (niet meer voor lang helaas, want bij mijn oudste begint deze fase zich intussen in te zetten), complexe studiekeuzes voor het unief, liefjes die ongewenst in huis rondhangen, anticonceptiemiddelen, en meer van dat fraais.
Naast een verhoogde gevoeligheid voor tijd, lijk ik ook een verhoogde gevoeligheid te hebben voor andermans leeftijd.
4. Sandwich
Mijn kinderen zijn nog jong. Mijn ouders daarentegen een dagje ouder. Beiden- mijn kinderen én mijn ouders- hebben zorg nodig.
Ik behoor tot de zogenaamde “sandwich-generatie”. Bij momenten voel ik mij bij wijze van spreken geplet tussen de twee helften van een sandwich. De generatie voor mij. En de generatie achter mij.
Tussen die twee sandwichhelften/ generaties moet ik, met mijn eigen noden en behoeften, en in de verschillende rollen die ik nog speel in mijn leven- zien overeind te blijven. Ik moet mezelf inprenten dat ik aan zelfzorg moet doen en dat ik me niet hoef te stretchen om alles zelf te doen. Makkelijk is dat niet.
Had ik al gezegd dat mijn leven wat asynchroon lijkt te verlopen?
5. Commentaar
Als mensen mij vragen of ik kinderen heb en hoe oud ze zijn, krijg ik na mijn antwoord meestal als reactie: “Oh jij bent er laat aan begonnen.” Ik antwoord dan betweterig dat ik er niet laat ben aan begonnen, maar dat ik er wel laat ben mee gestopt. Toch voel ik dat dat soort vragen nog altijd wat met me doet. Het brengt telkens opnieuw een verhaal naar boven. Maar tegelijkertijd maakt het me trots: ja mijn kinderen zijn er laat gekomen, maar ze zijn het beste wat ik ooit gedaan heb in mijn leven.
Mijn man (die nog iéts ouder is dan ikzelf, hihi) krijgt bij het vernoemen van de leeftijd van zijn kinderen steevast de reactie dat hij wellicht een jonge vrouw heeft. Het bezorgt hem duidelijk binnenpretjes. Op mijn vraag aan hem of hij dat dan toch wel ten stelligste ontkent, krijg ik niet altijd een even duidelijk antwoord trouwens.
Maarrrrrrrrr… anderzijds:
…ben ik blij en opgelucht dat het lege nest-syndroom bij mij nog ver af is
…geniet ik extra hard en extra lang van mijn kleine schattigaard.
…ga ik niet doodvallen voor mijn kinderen volwassen zijn en voor zichzelf kunnen zorgen (althans dat hoop ik dan, maar dit weet je op geen enkele leeftijd absoluut zeker)
…voel ik mij niet méér egoïstisch dan enige andere moeder. Elke moederschapswens is even egoïstisch, want ongeacht onze leeftijd willen we in de eerste plaats een kind vanuit ons éigen verlangen. En daar is niks mis mee.
…ben ik niet bang dat mijn kinderen het erg vinden dat ik een latere moeder ben. Ik ben hun mama. Punt. Zij zijn verder helemaal niet bezig met mijn leeftijd. Wat je denkt dat anderen zullen denken…denk je vaak vooral zélf.
…ben ik ongelooflijk dankbaar dat ik mijn jongens hun mama ben en besef ik dat mijn leeftijd helemaal niet belangrijk is voor de liefde die we voor mekaar voelen.
Kan jij voelen dat je- ondanks je leeftijd 40+ en in combi met medische begeleiding- je zwangerschapskansen maximaliseert door in een positieve flow te komen, negatieve emoties en overtuigingen los te laten, keuzes te maken die 100% kloppend voelen, nieuwe mogelijkheden te verkennen, een diep vertrouwen te ontwikkelen in je eigen vermogen om zwanger te worden,…? Dat is namelijk mijn sterke overtuiging, vanuit mijn eigen ervaringsverhaal en wat ik keer op keer bij klanten zie.
Het is niet omdat je 40+ bent dat je kinderwens is afgeschreven. Ik stel je heel graag mijn coachingtraject voor.
Heb je interesse? Vraag dan een gratis 30 minuten matchcall aan. Ik heb elke week ruimte voor twee zulke gesprekken.
Ja, ik wil graag een gratis matchgesprek.
