De muur van mijn coachingruimte waar ik momenteel op kijk, is geschilderd in de kleur ‘vintage roze’. Zegt het je niks? Wel, het is geen flashy roze, eerder warm en rustgevend. Vind ik dan.
De verf was een overschotje van een ander schilderproject: de hal van ons appartement. Die is maar liefst veertien meter lang en er komen welgeteld negen witgelakte kamerdeuren op uit. Beeld je even in: zo’n ellelange gang helemaal in steriel wit… het heeft iets weg van een deprimerende ziekenhuisgang. En dus was het mijn lumineuze plan om sommige muurvlakken te schilderen in een ietwat bijzondere kleur… vintage roze dus.
Het moment dat de verf net op de muren stond, staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Juist toen ik tevreden knikkend de opgekalefaterde hal stond te bewonderen, zwaaide de voordeur open.
Mijn partner was net onze zoon Victor van school gaan halen. Die was toen 6 jaar, denk ik.
Zodra Victor binnen beende, viel zijn eeuwige gekwebbel meteen stil. Hij bleef abrupt stokstijf staan. Zijn grote blauwe kijkers én zijn mondje sperde hij wagenwijd open, terwijl zijn boekentasje met een doffe plof uit zijn handje op de marmeren vloer gleed.
Na een- voor zijn doen – lange stilte stamelde hij in shock: “Wat is er met de muren gebeurd?” Nog een paar seconden later barstte tranen uit en tierde compleet verongelijkt:
“De muren zijn ROZE, mama! Nu durf ik nooit nog een vriendje uit te nodigen om te komen spelen! Jongens vinden ROZE helemaal niet cool mama, dat wéét je toch? En, en,… als er geen vriendjes meer kunnen komen spelen, dan, dan,… (dramatisch gesnik) heb ik op de duur misschien geen vriendjes meer.”
Ik stond aan de grond genageld. “Euh… tja… het is nu niet echt fluo roze of zo”, probeerde ik nog, “het is… nu ja… vintage roze.” Toen de woorden uit mijn mond rolden, besefte ik al hoe onbenullig het moest klinken voor een 6-jarig jongetje. Roze is roze, mama, you know. Deuh…
Eén van de allergrootste angsten in ons leven is… afwijzing, uitsluiting. We vrezen boven alles om uitgesloten te worden van de groepen van mensen waartoe we behoren (we noemen dat ‘systemen’).
Niet alleen 6-jarige jochies voelen die angst voor uitsluiting bij hun stoere vriendengroep, bijvoorbeeld wanneer hun moeder op het oerbelachelijke idee is gekomen om muren roze te schilderen.
Ook de geweldige vrouwen die mijn klant zijn, voelen het wanneer ze voor existentiële levenskeuzes staan die niet mainstream zijn, om hun kinderwens toch nog te vervullen. Zoals zwanger worden op een leeftijd die anderen te gek voor woorden vinden, moeder worden zonder partner, een kind krijgen via niet conventionele manieren zoals donorconceptie of draagmoederschap,…
Hoe je het ook draait of keert: het voelt enorm belangrijk om erbij te horen. Bij je familie van herkomst, je relatie, je eigen gezin, de maatschappij,…Zo ben je als mens gewired.
Daar heb je veel voor over: je gaat je loyaal gedragen! Loyaal aan de ongeschreven regels, gewoonten, visies en onzichtbare patronen die eigen zijn aan jouw groepen, jouw ‘systemen’. Dat gebeurt vaak op een heel onbewuste laag en hoe meer je je ertegen afzet, hoe meer kracht je het systeem geeft.
Die loyaliteit maakt het je knap lastig in je proces om zwanger te worden. En vaak besef je niet eens dat het daar blokkeert.
Want deze is zo belangrijk: dat JIJ je blij en ongeremd enthousiast voelt over je kinderwens en je keuzes daaromtrent. En dat je de mening van anderen geen ruis op de lijn laat zijn.
Alleen dan kun je in die hoge energie komen waarin je vol vertrouwen vooruit kijkt. We zijn begrijpelijkerwijs zo gefocust op het medische en technische aspect van een fertiliteitstraject, dat we vergeten hoe krachtig onze mindset en energie zijn. Jouw mindset en energie is hét missing piece voor jouw zwangerschapskansen dat we in mijn coachingtraject aanpakken.
Interesse? Dan praat ik graag met jou. Ik wacht op jou in een gratis online matchgesprek (voor mijn roze muur).
